Mijn naam is niemand – het verhaal van Odysseus opnieuw verteld

De kerstdagen zijn bij uitstek geschikt voor heerlijke, al eeuwenlang vertelde, adembenemende verhalen. Niet alleen Bijbelse klassiekers, maar ook (juist!) de verhalen van de oude Grieken en Romeinen. Neem het meeslepende avontuur van Odysseus en zijn lange weg naar huis, naar Ithaka. De Italiaanse bestsellerauteur Valerio Massimo Manfredi geeft Odysseus een stem in zijn pas verschenen ‘hervertelling’ van de Odyssee: Mijn naam is niemand. De thuiskomst.

Vandaag een passage uit Mijn naam is niemand. De thuiskomst. Voor wie bekend is met het verhaal van de terugkeer van Odysseus, zal meteen duidelijk zijn in welk deel van het verhaal we instappen: Odysseus bezoekt de mysterieuze Circe, de tovenares die zijn mannen met haar toverkunsten volledig in haar macht heeft…

‘Opeens hoorde ik een vrouwenstem achter me: ‘Wie zoek je, vreemdeling?’
Het is moeilijk te geloven wat ik toen zag: ze had paarse haren en haar ogen straalden bij iedere beweging van haar hoofd een steeds ander licht uit. Ogen van een draak, van een bevende hinde, van een roofzuchtige valk… Haar lichtend gewaad hing in duizenden minieme plooien van haar schouders, een windvlaag, zeeschuim. Vanaf haar buik tot beneden verdeelde het zich in oneindig veel draden en bij iedere stap toonden volmaakte dijen haar huid van gepolijst ivoor.
Ik antwoordde: ‘Wie ben je dat je mijn taal spreekt?’
‘We spreken allemaal dezelfde taal, heb je dat niet gemerkt?’
‘Ik zoek mijn makkers. Heb je ze gezien?’
Ze stond nu pal voor me: ‘Makkers? Nee. Ik heb niemand gezien. Maar kom, mijn huis heeft een schaduwrijke binnentuin, de zon brandt niet en er groeien veel bloemen met een bedwelmende geur. En je zult honger hebben, vreemdeling, je hebt zo te zien lang gelopen.’
Ze draaide zich om en ik volgde haar naar het huis. We gingen naar binnen. Ze leek met haar voeten nauwelijks de vloer van zeeblauw, zwart en goudkleurig marmer te raken. Cederhouten balken liepen van de ene zuil naar de andere. En aan elk daarvan hing een rieten kooi met daarin zangvogels met felle pluimage en doordringende, nieuwsgierige ogen. ‘Vreemdeling, vreemdeling, vreemdeling,’ zongen zij nauwelijks hoorbaar.